ငါ့ဘဝထဲ ဘာမွလည္း မည္မည္ရရ မရွိခဲ့ပါဘူး။
15/December,1990 မွာ ငါ့ကိုေမြးလို႕ ဒီဇင္ဘာကို ငါခ်စ္တယ္၊
ဒီတစ္ခုကလြဲရင္
လြမ္းစရာ အမွတ္တရလည္း မရွိ၊
ေပ်ာ္စရာ အမွတ္တရလည္း မရွိ၊
ဒီဇင္ဘာ.. ဒီဇင္ဘာ.. ျမည္တမ္းေနရင္းလည္း
ငါ့ရင္ထဲမွာေတာ့ ဘလာဟင္းလင္း သက္သက္ပါ။
ခရစၥမတ္ ကို စိတ္ကူးနဲ႕႐ူး
အနားမွာ ရွိေစခ်င္တဲ့သူ ကလည္း
ဘယ္ေတာ့မွ လာမွာမဟုတ္ခဲ့ဘူး။
ေရခဲမႈန္ေတြ ၾကဲပက္သလို
ေအးစက္ ၾကမ္းရွ ေလျပည္ထဲ
ငါတစ္ေယာက္တည္း လမ္းေလွ်ာက္လို႕...။
“ဘဝကို ေပ်ာ္သလိုပဲေနတယ္”
အျမဲတမ္း ေၾကြးေၾကာ္ေနရင္းလည္း
အထီးက်န္မႈက တစ္ေထာင့္တစ္ေနရာက တိုးထြက္လာလိုက္...
ကိုယ့္ဘဝကို မႏွစ္သိမ့္ႏိုင္မႈက တစ္ေထာင့္တစ္ေနရာက တိုးထြက္လာလိုက္...နဲ႕
အတြင္းလိႈက္စားဆဲ ဒဏ္ရာေတြလည္း မေပ်ာက္ႏိုင္ဘူး။
ဒီလိုနဲ႕ပဲ
ဒီဇင္ဘာက ထံုးစံအတိုင္း
15 ရက္မွာ ပစ္ဖို႕ အေဟာင္းေတြ စုထား တဲ့
ငါ့ကို သတိေပးရင္း ျဖတ္ေလွ်ာက္သြားတယ္။
အသစ္က ဘာလဲ၊ အေဟာင္းက ဘာလဲ၊
ငါကိုယ္တိုင္လည္း ကြဲကြဲျပားျပား မသိပါဘူး...
New Year ဆိုလည္း ၾကိဳလိုက္႐ံုေပါ့။
မျပည့္ႏိုင္တဲ့ ဆုေတာင္းေတြလည္း ေတာင္းဆဲပဲ။
၂၀၁၀ က တာဝန္က အနားယူျပီး
၂၀၁၁ က ေျခလွမ္းအသစ္ စေတာ့မယ္၊
ငါ့ကိုယ္ငါေတာ့
ထူးမျခားနားေတြထဲက ခုထိ ဆြဲမထုတ္ႏိုင္ေသးဘူး။1990 က VIP..
ၿပီးပါၿပီ ...
Post a Comment
စဥ္းစားမႈမပါဘဲ သင္ယူေသာ ပညာသည္ အခ်ည္းႏွီးျဖစ္၍ ၊ ပညာမရွိဘဲ စဥ္းစားျခင္းကား အလြန္ အႏၱရာယ္ၾကီးေပသည္။ (သားၾကီး)
EmoticonClick to see the code!
To insert emoticon you must added at least one space before the code.